Lára Stefánsdóttir

Opnunin á sýningunni minni "Himinn og jörð" gekk mjög vel og tjáði Margrét Víkingsdóttir framkvæmdastjóri menningarhússins Bergs mér að ekki hefðu áður mætt jafn margir á opnun sýningar hjá þeim. Það fannst mér gaman að heyra. Salurinn tekur vel á móti myndunum mínum og þetta er harla flott.

Nú er síðasta sýningarhelgi á sýningunni "Vöknun" í Listasafninu á Akureyri. Frábær sýning sem er virkilega þess virði að skoða. Bæði Katrín Elvarsdóttir og Pétur Thomsen vöktu athygli mína hvort á sinn hátt fyrir verkin sín.

Í dag kl. 14:00 opna ég sýningu mína Himinn og jörð í menningarhúsinu Bergi á Dalvík. Hugmynd að verkefninu himinn og jörð vaknaði þegar ég var að fara í starfsviðtal til Ólafsfjarðar í janúar 2010. Ég staldraði við í Múlanum og þar blasti Grímsey við en þangað hafði ég komið og notið þess að skoða fallegt landslagið heimsækja góða vini og njóta. En frá Múlanum séð var Grímsey lítill blettur á sjóndeildarhingnum og svo ógnarlítill hluti veraldarinnar á sama tíma og hún er land þeirra sem búa þar og starfa. Sjálf stóð ég að því er mér fannst hátt uppi í Múlanum en vissi að Múlinn er ógnarsmár séður frá Grímsey. Það sem eftir lifði ársins kannaði ég með myndavélinni samhengi himins og jarðar víða á landinu. Staðirnir eru til þó ég sé ekki þar, þeir eru þeim stórir sem búa þar eða horfa upp á þá en þeim smáir sem langt eru frá. Jafnvel hæstu fjöll verða smá allt eftir því hvernig horft er á þau og þá sérstaklega í samhengi við himininn.

Segja má að þessi ljósmyndasería sé óður til himins og jarðar en á sama tíma áminning um að þau viðfangsefni sem virðast okkur stór í núinu eru ef til vill smá þegar við fjarlægjumst þau.

Það er gaman að fylgjast með brimbrettaköppunum hér í Ólafsfirði um vetur. Standa í 5 gráðu frosti með kaffibolla í annarri hendi og kexköku í hinni, vel klæddur og sjá þá svamla eftir öldu. Fleygja frá sér kaffibollanum, stinga kexinu í munninn þegar stór alda kemur og þeir fara að klifra upp á brettið, taka myndir þar til aldan er búin og ná þá aftur í kaffibollann.

Hér er ein mynd frá í gær af Óliver Hilmarssyni.

Ég sá sýningu á ljósmyndum Halldórs Laxness í Þjóðmenningarhúsinu þar sem þær nutu sín vel. "Ljósmyndirnar á sýningunni eru tækifærismyndir ferðalangsins, eiginmannsins, fjölskylduföðurins og vinarins - Halldórs Laxness. Þær eru einkaljósmyndir sem bera vitni um víxlverkan fjölskyldulífs, stjórnmálalífs og skáldaframa á ævi hans. " segir í texta um sýninguna á heimasíðu Þjóðmenningarhússins.

Það er áhugavert hvernig Halldór skoðar heiminn með linsu myndavélarinnar og ég velti fyrir mér hversu mikið er hægt að læra um einstakling á því hvernig hann tekur ljósmyndir. Við horfum oft öll á sama umhverfið en sú mynd sem við geymum af því er nánast aldrei sú sama. Einnig geta menn verið staddir með myndavél á sama stað en komið út með gerólíka ljósmynd. Eitt verkefni sem ég þurfti að vinna í skólanum var að taka 25 ljósmyndir úr nákvæmlega sömu sporunum og það kom mér verulega á óvart að það væri hægt og hversu gerólíkar myndirnar voru. Þess vegna þótti mér þessi sýning áhugaverðari því ég upplifði hana eins og lítinn glugga af sýn Halldórs á lífið.

Einnig þótti mér áhugavert hversu listrænn Halldór var oft í ljósmyndun sinni þ.e. hvernig hann valdi að fanga viðfangsefnið og stilla því upp innan hins tvívíða ramma sem ljósmyndin er. Ég hvet fólk eindregið til að kíkja á þessa sýningu.

Ég hef verið að skoða margmiðlunarheimildarmyndasögur og varð verulega hrifin af 1976 sem er þrívíddarljósmyndun og fjallar um lífið á Kúbu líklega árið 1976. Þetta er aðferð sem mér þætti gaman að kunna og fást við. Þetta er eitt af þeim fjölmörgu frásögnum sem eru á Mediastorm sem mig minnir að ég hafi áður bent á hérna.

Virkilega þess virði að horfa á þetta.

Alltaf er jafn gaman að taka myndir í verkefninu mínu um jarðhita á Norðurlandi. Ég var út í Hrísey í síðustu viku og þrátt fyrir að veðrið væri snúið var gríðarlega gaman. Það er miklar andstæður fólgnar í því að sjá vetrarveðrið, hafið, fjöllin og síðan lítið kot og tank sem veitir íbúum í Hrísey yl. Hér eru nokkur dæmi um myndir sem ég tók.

Ashes and snow er falleg listræn heimildaljósmyndun Gregory Colbert sem segir "In exploring the shared language and poetic sensibilities of all animals, I am working towards rediscovering the common ground that once existed when people lived in harmony with animals. The images depict a world that is without beginning or end, here or there, past or present."

Þetta eru samsettar ljósmyndir (montage), hreyfimyndir en ennig bók með verkinu. Stuttar fallegar sögur.

Sett er upp glæsileg sýningarhöll úr gámum utan um sýninguna sem var í Mexíkó í ár en verður í Brasilíu á næsta ári.

Ég hef oft dáðst að ljósmyndurum Morgunblaðsins og hversu flinkir fagmenn þeir eru. Mig hefur dreymt um að komast með tærnar þar sem þau hafa hælana. Því brá mér þónokkuð þegar ég sá ljósmynd af flokksstjórnarfundi Samfylkingarinnar og ætlaði ekki að trúa mínum eigin augum. Það er ekkert faglegt við þessa mynd, hún er hreyfð, hún er ekki í fókus og hvorugt gert á listrænan hátt sem gæti afsakað vinnubrögðin.

Hér má sjá þessa mynd með frétt í blaðinu. Ég vil hvetja blaðið til að halda áfram því góða starfi sem verið hefur á blaðinu og nota frekar mynd úr myndasafni ef takan á staðnum hefur misheppnast svo herfilega að þetta er besta myndin.

Út var að koma bók eftir Helga Guðmundsson sem heitir "Til baka". Ég gerði montage (samsetta ljósmynd) á kápu bókarinnar en hana má sjá í myndasafninu mínu ásamt upphaflegu útgáfunni sem ég gerði.

Á bókarkápu segir:
Hér sendir Helgi frá sér skáldsögu, byggða á hörmulegri reynslu hans sjálfs og fléttar inní hana efni og persónum sem eru hreinn skáldskapur, en gerir söguna allt í senn - beiskjulausa, lifandi og spennandi.

Þetta er heillandi bók um blákaldan veruleika sem höfundurinn horfist í augu við af stóískri ró.

Ég las handrit bókarinnar áður en ég gerði bókarkápuna og heillaðist af því hversu stórkostlega Helgi tekst á við viðfangsefnið. Þar sem hann er án fullrar meðvitundar í veikindum sínum og því fastur í e.k. viðjum meðvitundarleysis setti ég hann fastann í björg, hér stuðlaberg við Hofsós með tilvísun í gömlu þjóðsögurnar þar sem menn festust hjá álfum í klettum og björgum. Vegurinn í myndinni er síðan leiðin "Til baka" til lífsins.

Ég gerði verkefni um liti í húsum á Akureyri í fyrrahaust og er nú búin að setja lokaútgáfuna upp í myndasafninu mínu hér. Skemmtilegt viðfangsefni sem varð til þess að ég fékk áhuga á fleiru en náttúruljósmyndun;-)

Ég var að mynda á Þeistareykjum í gær og varð fyrir vonbrigðum með umgengnina um hverina á svæðinu. Fullt af drasli, flöskum og plastúrgangi. Svæðið er ægifagurt og hverirnir einstaklega fallegir svo þetta stakk í augun.

Ég tel afskaplega mikilvægt að gengið sé vel um það náttúrundur sem er á Þeistareykjum enda sýndist mér að þeir sem vinna þarna við boranir séu að ganga vel um. Því velti ég fyrir mér hvers vegna og hverjir ganga svona um hverina og hverjir í raun beri ábyrgð á svæðinu.

Nú eru myndirnar mínar frá AIM festival komnar inn á vef Pedrómynda og hægt að fá þær prentaðar þar. Þarna eru myndir af Mogison, Helga og hljóðfæraleikurunum, Módettukór Hallgrímskirkju, Mannakorn og Sebastian Studnitzky, Hoodangers, Retro Stefson, Víkingur Heiðar Ólafsson og góðir gestir á hátíðinni.

Margir frábærir tónleikar og ágætis myndir;-)

Síðasta vetur gerði ég verkefni í skólanum sem fólst í því að sitja kyrr á sama stað og upplifa umhverfið. Þegar eitthvað kallaði sérstaklega þá átti ég að taka mynd. Á sama tíma var ég í listasöguáfanga þar sem við vorum að lesa um markmiðið með steindum gluggum í kirkjum en þar kom fram að litir glugganna sem dönsuðu í guðshúsum myndu hafa áhrif á söfnuðinn sem upplifði sterkar hið guðdómlega.

Litirnir sem koma af gluggunum í Akureyrarkirkju eru svo sannarlega fallegir og Sr. Svavar A Jónsson sagði einmitt að það hefði sérstök áhrif á sig að sjá litina endurspeglast á væntanlegum fermingarbörnum í fermingarfræðslunni.

Ég var að setja myndirnar sem ég notaði í þessu litla verkefni um Akureyrarkirkju inn í myndasafnið mitt sem ég er nú að uppfæra og laga.

Nú erum við Helga Kvam búnar að setja myndir upp hjá Marínu, Strandgötu 53 á Akureyri. Þar setti ég samsettu (montage) myndirnar sem ég hef verið að vinna eftir jólin. Markmiðið hjá mér er að ná að búa til dálítið dularfullra myndir þar sem ýmislegt býr tákn og jafnvel ævintýri.

Þarna eru líka nokkrar myndir úr seríunni minni um heita vatnið sem endurnýjanlegan orkugjafa ásamt eldri myndum. Svo fæ ég póstkortin mín úr prentun líklega í þessari viku eða næstu og það verður spennandi að sjá hvernig þau koma út.

Hér er mynd sem Völundur tók daginn sem fyrsta skemmtiferðaskipið kom til Akureyrar og lagði upp við hafnarbakkann fyrir framan Marínu.

Á laugardaginn setti ég upp sýningu á ljósmyndum í Nostrum Design á Skólavörðustíg 1 í Reykjavík. Myndirnar eru flestar af ótrúlegum formum og mynstrum í frosti, frostrósir á glugga, frostmyndanir á stráum og greinum ásamt loftbólum í ísilagðri Eyjafjarðaránni. Myndirnar fara vel með íslenskri hönnun sem er þarna til sölu en hönnuðirnir eru með vinnustofu á hæðinni fyrir neðan og síðan verslunina á fyrstu hæð. Þær vinna mikið með ull og því má segja að myndirnar og flíkurnar rammi saman íslenskan grunntón, ull og ís. Hvað er íslenskara?

Í gær opnuðum við Helga Kvam ljósmyndasýningu á Hellnum á Snæfellsnesi allt myndir frá ferðum okkar um svæðið. Í fyrra fórum við saman vestur en þá var Helga einmitt með sýningu í Stykkishólmi og einmitt í þeirri ferð sömdum við um að sýna á Hellnum. Um að gera að fara á Snæfellsnesið, fáir staðir á Íslandi búa yfir sömu dulúð og fegurð, fá sér kaffi eða dásemdarsúpu í Fjörukaffinu niður við bryggju og hlusta á sjófuglinn og öldurnar og skoða myndirnar okkar Helgu í leiðinni;-)

David Hockney er einn þeirra ljósmyndara sem hafa komið mér skemmtilega á óvart í ljósmyndanáminu. Sú aðferð að taka margar polaroid ljósmyndir og setja saman í eina er virkilega skemmtileg. Í bókinni Photography speaks bls. 276 talar hann um hvernig kúbismi tengist ljósmyndun. Augað ferðast um og sér einstaka hluti sem verða í meginfókus hverju sinni. Fyrir utan Picasso séu fáir málarar sem nái því að gera kúbismanum góð skil sem fjalli ekki um abstrakt heldur frekar hinn sýnilega heim í kringum okkur. Því nær sem við förum hlutunum því meiri hreyfing er þegar við förum að horfa á annað. David taldi að eftir því sem við förum nær einhverju tilteknu því erfiðara sé að búa til úr því heildarmynd. Þetta tókst honum snilldarlega og hér er ein þeirra mynda. Spennandi hugsun og ég hvet áhugasama til að skoða fleiri svona myndir eftir hann, væri gaman að prófa þetta;-)

Ég er að fara að opna ljósmyndasýningu á morgun. Hér er tilkynningin sem ég sendi út:

Lára Stefánsdóttir fjarnemandi í meistaranámi í heimildaljósmyndun í Academy of Art University í San Fransisco opnar ljósmyndasýningu á veitingastaðnum Staðurinn, Skipagötu 2, á Akureyri, laugardaginn 16. janúar kl. 16:00. Yfirskrift sýningarinnar eru "Mannsins merki við Glerá" og fjallar um samspil Glerár við umhverfi sitt.

Væri gaman að sjá sem flesta og þeir sem ekki komast, endilega kíkið síðar því sýningin verður þarna í mánuð;-)

Mig langaði að prófa að gera myndband með ljósmyndunum mínum, hér er afraksturinn af fyrstu tilrauninni.

Í dag opnaði ég ljósmyndasýningu á veitingastaðnum Á næstu grösum á horninu á Klapparstíg og Laugavegar í Reykjavík. Sýninguna nefni ég Gróður jarðar og eru þar myndir af byggi, sveppum og bláberjum. Ég var ekki nógu dugleg að láta fólk vita af opnuninni en engu að síður mættu fjölmargir vinir, ættingjar og ljósmyndarar. Ég var nokkuð stolt af þessu öllu saman. Endilega drífið ykkur að sjá sýninguna og látið mig vita hvernig ykkur finnst og hvetjið þá sem vantar að kaupa sér ljósmynd til að mæta því það væri ekki verra að selja nokkrar myndir þarna;-)

Í listasögukúrsi sem ég er í um Renaissance tímann var kennarinn okkar að benda á hugtakið Wabi-Sabi sem mér þótti afar áhugavert að lesa um og því er þetta innlegg e.t.v. meira til að passa að týna því ekki frekar en annað. Umræðuefnið hjá okkur í fyrstu lotu hefur verið um fegurð og skilgreiningu á henni. Hvort skilgreining á fegurð sé föst innra með okkur frá fæðingu eða hvort þar bætist ofan á eitthvað sem þróast og okkur líkar. Verið er að skoða gríska list og þeirra sjónarmið.

En Wabi-Sabi er hinsvegar að skoða fegurð einfaldleikans, ryðs, slits, þess sem liðið er. Ekki þannig að hlutir séu skítugir og í rusli heldur hlutir sem eru metnir af verðleikum og settir í samhengi við nútímann. Það er að vísu miklu meira í þessu þannig að ef einhver hefur áhuga þá er tengill í grein um Wabi-Sabi. Ég þarf hinsvegar að velta fyrir mér - ekki í fyrsta skipti - mikilvægi hins efnislega í samhengi við hvað skiptir máli í lífinu almennt. Alltaf gott að fara í gegnum það;-)

Námið mitt felst ekki síst í því að skoða aðra ljósmyndara, í skólanum er mikið myndasafn en síðan leitum við auðvitað fanga alls saðar þar sem við sjáum ljósmyndir. Þannig uppgötvar maður alltaf nýja og nýja hlið á ljósmyndun. Í gær skoðaði ég Erik Almas sem er einmitt menntaður í Academy of Art Univesity þar sem ég er að læra. Ég hreifst af myndunum hans og litameðhöndluninni. Sérstaklega þar sem hann notar mikið af stórbrotnu landslagi og kraftmikil ský. Þegar ég fór síðan að lesa nánar um hann áttaði ég mig á að myndirnar voru montage myndir þ.e. samsettar úr fleiri en einni ljósmynd. Þetta er svið ljósmyndunar sem ég hef mikinn áhuga á svo nú er tækifæri til að spreyta sig á því. Hér er síðan viðtal við Erik sem gaman er að lesa.

Sumarfríið hefur verið virkilega skemmtilegt. Ég er búin að fara með Helgu Kvam á Snæfellsnesið og setja upp ljósmyndasýninguna hennar, þaðan suður í höfuðstaðinn og síðan vestur í Kvígindisfjörð þar sem við stöllurnar í Púls 68 nutum gestrisni og náttúrunnar.

Bækurnar fyrir skólann eru komnar, dægilegur stafli sem ég hlakka til að lesa.

Ég hef notið þess að mynda í fríinu og fann m.a. að ég er með ljósmyndaDNA. Skemmtileg hugmynd en hér er það:

Er að lesa um stærðarhlutföll og hvernig er hægt að snúa þeim á hvolf í ljósmyndun. Rakst á frábæran ljósmyndara Jerry Uelsmann sem ég hvet áhugamenn um ljósmyndun að skoða. Hér er heimasíðan hans.

Ferlega flottar myndir!

Námið sækist vel en er kröfuhart. Ég ákvað að taka 9 einingar sem starfsmönnum AAU þótti eiginlega einum of en ég vildi byrja af krafti. Hinsvegar verð ég að viðurkenna að þau vita alveg hvað þau eru að segja. Ég byrja að læra á morgnana um hálf níuleytið og læri nánast sleitulaust til miðnættis alla daga vikunnar. Fjölbreytnin felst í því að fara út í sumarbústað með skólabókina og sitja á veröndinni að lesa á meðan Gísli minn yrkir gróðurinn nú eða þá að setjast út á mína eigin verönd og lesa. Þannig er ég nú komin með góða sumarliti.

Annar kostur er að mörg verkefnanna eru fólgin í að ljósmynda eitt og annað sem dregur mig út til að mynda. Í einum áfanga er ég að mynda Klappirnar út frá ýmsum atriðum sem ég er að læra um s.s. áferð, línur og fókus. Í öðrum er ég að skoða bygg og umhverfi þess. Fór í Grænuhlíð þar sem skriðurnar fóru rétt fyrir jólin og kennarinn vildi að ég hefði hana í samhengi við byggið þannig að í gær klifraði ég upp að rótum skriðanna og tók myndir. Í þriðja áfanganum á ég að velja mér ljósmyndara og taka seríu í hans stíl. Ég er ekki alveg búin að velja en langar að kunna að gera myndir eins og Ansel Adams svo þetta gæti verið gott tækifæri.

Námið er annars gríðarlega vel skipulagt. Hver áfangi er settur saman úr fimmtán námsþáttum. Í hverjum námsþætti eru verkefni sem þarf að leysa og umræður sem þarf að taka þátt í (gilda 30%). Síðan í lok lotunnar er próf. Þar sem þetta er sumarönn þá eru tveir námsþættir á viku sem þýðir að ég tek 6 próf á viku, leysi a.m.k. 6 verkefni (oftast fleiri) og síðan koma stærri verkefnin eins og lokaverkefnin sem ég var að lýsa hér að ofan sem eru í gangi alla önnina.

Þjónustan er frábær, ég er með umsjónarkennara, ég get fengið ritgerðirnar mínar lesnar yfir, ef ég er í vandræðum með hugtök eða enskuna þá er sérstök aðstoð í því og margt fleira. Einnig er skemmtilegt myndasafn að grúska í með fjölmörgum frægum ljósmyndurum.

En þetta er allt lífvænlegt af því að það er svo gaman að læra ljósmyndun. Hlakka þó til þegar önnin er búin 11. ágúst og við Gísli minn komumst í frí - þá ætla ég sko að lesa Harry Potter;-)

Það er talsverð vinna að vera í námi, ég er í 9 einingum í Academy of Art University (AAU) núna á sumarönninni sem þýðir 6 próf á viku, a.m.k. 6 verkefni oftast meira og síðan umræður við aðra nemendur. Þetta er strangt en gott nám og ég hef lært heilan helling frá því ég byrjaði en nú er önnin að verða hálfnuð. Þarna tíðkast miðannarverkefni sem eru stærri í sniðum en þau venjulegu en miðannarlotan er einmitt í þessari viku. Það gefst lítill tími til annars en að læra en í dag er ég að fara að lesa um ljósmyndun sem listgrein og ágreining sem hefur verið um hvort eitthvað sem er numið með tækjum geti verið list. Þetta hefur mjög breyst frá því ljósmyndunin byrjaði en nú seljast ljósmyndir eftir þekkta ljósmyndara gríðarlega háu verði enda er talið að þeir fjölfaldi ljósmyndir sínar oftast í færri eintökum en t.d. grafíklistamenn. Líklega verður að gæta vel að því að hafa takmarkað upplag af því sem gert er til þess að tryggja verðmætin. Þá er spurning hvort menn eyðileggja frumeintakið þannig að ekki sé hægt að gera fleiri myndir.

Sigrún Stefáns spurði hvort ég vildi koma í Lofthelli í ferð Ferðafélgas Akureyrar í dag. Ég var mjög efins, eiginlega afar efins, en viss um að þar gæti ég náð í góðar myndir svo það dró mig af sta sem og hversu einstaklega góður félagsskapur Sigrún er. Eftir akstur á vondum vegi í úfnum hraunjaðrinum komum við á áfangastað, gengum yfir hraunið og þaðan klifrað niður stiga. Í botninum var blautt og hált en ekki leist mér á blikuna þegar ég sá agnar litla glufu sem þurfti að smokra sér í gegnum. Var viss um að þar yrði ég föst um óæðri endann sem er dálítið myndarlegur um sig.

Ég fékk í dag geisladisk frá skólanum með myndbandi um Richard Avedon ljósmyndara. Myndabandið er um einn og hálfur tími sem fjallar um verk Avedon og viðhorf gagnvart ljósmynduninni. Hann leitast við að finna í þeim einstaklingum sem hann myndar eitthvað sem honum finnst "satt" eða "raunverulegt" sem gerir myndirnar sérstakar og snerta áhorfandann. Að sumu leyti fannst mér athyglisvert einhvert tilfinningaleysi sem hann hefur gagnvart viðfangsefninu, viðhorfið að hann stjórni, skapi og móti. Á sama tíma er eins og hann sjálfur sé einmana og innilokaður, eins og hann sé að leita að eigin tilfinningum í viðfangsefninu.

Það sem ég sit eftir með er að ég hef ekki hugsað nægilega af hverju ég er að mynda það sem ég mynda. Hvaða ljósmyndir eru það sem ég vildi í rauninni gera og hverjar verða bara til þegar ég á leið um tilveruna. Líklega fæ ég að hugsa nóg um það í skólanum sem byrjar á morgun, ég held ég hafi ekki hlakkað eins til fyrsta skóladags eins og ég geri núna. En hugsunin er sterkust um hvað er ljósmyndari og hvað er hann að fanga og til hvers?

Í dag var ég á Fífilbrekkuhátíð að Hrauni í Öxnadal. Með mér voru Isamu Shimazaki vinur minn frá Japan og María Jónsdóttir textíllistakona sem hefur einmitt gert afar skemmtilega púða með síðasta ljóðinu í Ferðalok eftir Jónas Hallgrímsson. Isamu skildi ekki mikið en naut góðviðris, gönguferðar og íslenskrar náttúru. Merkilegasta setningin sem hann hefur sagt í ferðinni var "Þið Íslendingar eruð svo fjölbreytt þið eruð ekki öll eins - við Japanir erum öll eins". En hátíðin var góð og uppbyggingin að Hrauni glæsileg í alla staði.

Undanfarið hef ég verið að fá góðlátlegar athugasemdir frá vinum mínum um að ljósmyndunin mín hafi breyst - augljóst sé að ég sé að lesa ljósmyndasöguna. Þetta kom flatt uppá mig enda ekki mjög meðvituð um hana mig en fór að hugsa.

Ég er að verða búin að renna yfir ljósmyndasöguna sjöhundruð síðna skruddu sem er hafsjór af fróðleik og orðið margs vísari. Sérstaklega finnst mér eftirminnilegt hversu póltískar ljósmyndir geta verið, stundum eru þær beinlínis notaðar í pólitískum tilgangi eða til að ná fram einhverju réttlæti sem ljósmyndaranum finnst mikilvægt. Barátta fyrir þjóðflokka, jafnrétti, sjálfstæði, skilningi, kynþáttamisrétti og svo mætti lengi telja. Segja má að oft hafi opnast augu fólks fyrir raunveruleikanum þegar það horfði á ljósmyndir.

Í dag eru myndirnar margar og spurning hvort þær hafi enn sömu áhrif og þær höfðu í eina tíð. Í þessu skyni hef ég verið að horfa á hvernig myndir eru teknar af stjórnmálamönnum og atburðum. Stundum velti ég fyrir mér hvort pólitísk skoðun ljósmyndarans endurspeglist í myndunum sem hann tekur. Það er að hann leggi meiri alúð í efni sem honum hugnast vel. Þetta væri virkilega verðugt rannsóknarefni.

Ég var að lesa um portret myndir í dag, það sem vakti helst athygli mína var allt það stúss sem var í kringum þessar myndir um miðja nítjándu öld. Lýsingartíminn var langur og því mátti myndefnið ekki hreyfa sig. Menn héldu í stólarma, kreptu hnefann og höfðu e.k. stuðning við höfuðið til að geta verið alveg kyrrir. Nú skil ég betur þetta kvalda útlit sem er á flestum gömlum myndum. Þetta hefur verið alger tortúr.

Annars er ég hrifin af daguerreotype myndum sem Antoine Francois Claudet tók í kringum 1850 hann stillti fólki skemmtilega upp. Markmiðið var að myndin endurspeglaði líf fólks og segði eitthvað meira en bara andlitið.

Málarar þessa tíma töldu að ljósmyndarar væru bara lélegir listmálarar og því færu þeir út í þessa vitleysu. Ég er handónýtur listmálari svo líklega er þetta bara alveg hárrétt;-) En ljósmyndirnar voru dýrar, það kostaði sama að láta taka af sér mynd og að borða á veitingahúsi í heilan mánuð.

Eins og ég skrifaði um í gær þá er ég að grafa mig í gegnum ljósmyndasöguna. Þar datt ég um Ibn al-Haytan, sem heitir líka Abu Ali al-Hasan, Ibu al-Hasan og stundum kallaður al-Basri. Afar merkilegur vísindamaður sem fyrstu er talinn hafa skilgreint camera obscura en í því sem ég finn um hann er það dregið fram að hann hafi verið múslimi. Ég hef ekki rekist á að það sé talað um trúarhneigð nokkurs annars í ljósmyndasögunni en hér er þetta skýrt, hann var múslimskur vísindamaður. Múslimi þýðir "sá sem gefur sig Guði" eða "one who submits to God" og getur því þýtt að hann hafi verið trúaður maður.

Hinsvegar sýnist mér að hin vestræna saga tali ekki mikið um al-Hasan og velti enn fyrir mér hvort Leondardo da Vinci hafi e.t.v. lesið arabísku og allar hans mýmörgu uppgötvanir e.t.v. að einhverju leyti verið þýðingar úr arabískum ritum enda var þróuð menning í Persíu.

En nóg af vangaveltum í bili... þetta er allavega áhugvert.

Ég er að byrja að lesa ljósmyndasöguna en ég tek þrjá áfanga í ljósmyndanáminu á sumarönninni sem hefst 21. júní þ.e. ljósmyndasögu, vinnslu stafrænna ljósmynda og eðli ljósmynda. Nokkrum sinnum hefur verið fjallað um "camera obscura" eða svarta herbergið. Ég er núna að reyna að skilja það til hlítar en á eftir eitthvað. Hvað um það eins og með ótrúlega margt þá var það Leonardo da Vinci sem skilgreindi camera obscura en árið 1490 skrifar hann um það í tæplega 1500 síðna riti sínu Atlantic Codex. En hinsvegar er því haldið fram á Wikipedia að múslimski fræðimaðurinn Abu Ali Al-Hasan hafi lýst fyrirbærinu fyrst einhversstaðar í kringum árið 1000. Mér datt í hug hvort da Vinci hafi e.t.v. ekki fundið allt upp sjálfur sem hann skrifaði heldur grúskað í arabískum gögnum en það skiptir kannski ekki mestu hver var fyrstur heldur að fyrirbærið sé til.

Jæja þá er ég búin í Toefl prófinu en það er langt síðan ég hef tekið fjögurra tíma próf þannig að þetta var talsvert álag. Prófið var heilmikil vinna en ég vona að ég hafi nú náð því sæmilega. Það var síðan ágætt að vera í góða veðrinu í Reykjavík í gær en það er alveg sama hvað ég kem oft það er ævinlega léttir að komast út úr umferðinni þar. Föstudagssíðdegi eru jú álagstími og ég fékk að hanga í löngum röðum á leiðinni út úr bænum. Ég kom við á Akranesi á leiðinni norður hjá Jóhönnu og við skipulögðum hvernig ég kæmi að sýningunni í sumar. Síðan keyrði ég norður í ægifögru veðri, hefði getað stoppað oft til að mynda ský en vildi vera komin heim fyrir miðnætti. Skólabækurnar mínar voru komnar þannig að nú get ég byrjað að lesa þrátt fyrir að sumarönnin í Academy of Art University byrji ekki fyrr en 21. júní þá ætla ég að taka það margar einingar yfir sumarið að mér veitir ekki af. Það verður spennandi að byrja í MFA náminu og ég hlakka mikið til.

Ég er býsna stolt að hafa bókina okkar Gísla í höndunum sem ber heitið Vinaslóð. Gísli samdi ljóðin en ég tók ljósmyndirnar. Formlegur útgáfudagur er í tengslum við fimmtugsafmælið mitt á morgun eða þegar ég verð L-ára en L er sem kunnugt er 50 í rómverskum tölum.

Ritið er tileinkað bekkjarfélögum okkar Gísla frá Samvinnuskólanum á Bifröst en þar vorum við veturna 1974-1976 og hefur þessi bekkur haldið mjög vel saman enda urðum við vinir fyrir lífstíð í skólanum. Hver og einn úr bekknum, við Gísli meðtalin, á sína opnu í bókinni eitt ljóð og eina ljósmynd sem saman skapa ákveðna heild. Jóhanna Leopoldsdóttir bekkjarsystir okkar er aðal hvatamaðurinn að verkinu enda er hún framkvæmdastjóri bekkjarins sem við hlýðum nánast í einu og öllu. Enda er það svo skemmtilegt;-)

Ég var að leika mér að taka myndir af tunglmyrkvanum með frekar lélegum árangri, fór inn á ljosmyndakeppni.is og fór að spyrja ráða. Þaðan inn á Flickr til að skoða stillingar hjá þeim sem höfðu tekið myndir af sólmyrkvum í heiminum. Út aftur og mynda í gríð og erg.

Síðan var að spreyta sig á vinnslunni og það tók einhvern tíma en nú er ég orðin þokkalega sátt við myndirnar mínar af tunglinu;-)

Ef menn smella á einhverja myndanna minna til hægri er farið inn á myndasafnið mitt á Flickr og þar má skoða afraksturinn.

Ég fór í gærkvöldi ásamt Helgu Waage frænku minni og vinkonu í Krýsuvík að mynda, aftur komu þessi fallegu norðurljós og ég náði heilmörgum góðum ljósmyndum. Næturmyndataka er dálítið merkilegt fyrirbæri sem ég vissi ekki um fyrr en ég fór að auka ljósmyndaáhugann gríðarlega. Þetta gengur út á að fara út í myrkrið (já alvöru myrkur) og taka ljósmyndir á mislöngum tíma. Yfirleitt er skítakuldi því á sumrin er jú ekkert myrkur og því er lífsnauðsynlegt að taka með sér kakó og ekki verra að hafa mjólkurkex. Þannig var í gærkvöldi í Krýsuvík en á móti kom að það var fullt tungl og því ótrúlega bjart. Það fór þó um mig þegar ég sá þrjár rútur af túrhestum ráfa um hraunið á leiðinni til baka og taka myndir af norðurljósum - með flassi!!!

Fór suður í gærkvöldi til að hitta Gurrý vinkonu frá Jórdaníu sem er frábær vinkona og ljósmyndari. Hún var búin að sammælast við Röggu sem er flottur ljósmyndari að gera það gott á DPC. Nú Ragga var búin að tala við Valdísi vinkonu sína sem líka er með mikinn ljósmyndaáhuga og við fórum allar í næturferð græjaðar ljósmyndavélum. Allt of sjaldan er maður í stelpuhóp í myndatökum svo þetta var frábært. Ég náði frábærum norðurljósamyndum í fyrsta skipti, lærði að ég þarf enn og aftur að huga að fleiri linsum og skemmti mér svo konunglega. Þar sem við paufuðumst um í Krísuvík í náttkyrrðinni með norðurljósin dansandi yfir þá hríslaðist hamingjan um mann. Svona á lífið að vera, frábær félagsskapur, góð myndavél, fögur náttúra - þá er lífið bara fullkomið.

Ég var í Kaupmannahöfn yfir helgina með myndavélina, já og Gísla minn líka. Við röltum um og ég myndaði allt mögulegt, einna skemmtilegast var að fara í dýragarðinn og mynda þar tígrisdýr og ljón, apa og fiðrildi ásamt mörgu fleiru. Búin að setja hluta afrakstursins inn á Flickr myndasafnið mitt ef einhver hefur gaman af því að kíkja;-)

Á föstudaginn kemur síðan út bókin Ljósár 2006 en ég er með tvær myndir í þeirri bók og hlakka til að sjá hana. Þeir sem vilja kaupa bókina í forsölu geta gert það hér.